به علت های مختلفی  هنوز از رنگ‌های طبیعی در کارخانجات سنتی برای رنگرزی استفاده می‌شود. این رنگرزها ریشه‌ی طیبعی دارند و به شیوه‌های خاصی از برخی مواد معدنی، گیاهان و حتی جانوران تولید می‌شوند. این رنگ ها  از رنگ‌ های مصنوعی کمی گران تر هستند. از مهمترین ویژگیهای رنگ های گیاهی این است که هر چه از تاریخ مصرف آنها بگذرد کیفیت و جلای آن نیز بهتر می‌شود.

از متداول ترین رنگ‌های طبیعی در این صنعت می توان به روناس ، اسپرک، زعفران، پوست گردو، بابونه، چغندر و برگ مو نام برد. همچنین از رنگ هایی که منشا حیوانی دارند در این صنعت به کار می رود. مثلا از بدن حشره ای به نام Coccus cati قرمز دانه بدست می‌آیدکه برای رنگ کردن پارچه از آن می‌شود استفاده کرد.

همینطور برای تهیه رنگ زرد برای پارچه می‌توان از گل میمون استفاده کرد که در صنعت قالی بافی بیشتر کاربرد دارد و یا برای درست کردن رنگ آبی از گیاه وسمه بهره ببریم که در شهرهای دزفول و شوشتر کشت می شود. کلا می‌توانیم بگوییم که در برخی از گیاهان مواد رنگی در ریشه ،برخی در پوست ساقه، در گل ، در برگ، برخی در پوست میوه می باشد. قسمتهای رنگزای گیاهان بعد از جمع آوری در سایه خشک می‌شوند و به صورت آسیاب شده، درون کیسه‌های پارچه‌ای یا ظروف نفوذ دار در جای خشک و سایه نگهداری می‌شود. در رنگرزی با این روش از دیگ، همزن و دماسنج استفاده می‌شود. درنهایت  از موادی مثل آمونیاک و نمک زاج نیز برای تثبیت کنندگی رنگ آنها استفاده می‌شود. رنگرزهای طبیعی در مناطق مختلفی از کشور کشت می‌شوند که براساس شرایط آب و هوایی و نوع گیاهانی که در هر منطقه می‌روید، متفاوت هستند.